Ο Μπάκαρι τίναξε σκεφτικός τη στάχτη του τσιγάρου του. Πήγαιναν οκτώ χρόνια πια που είχε φύγει κυνηγημένος, πρόσφυγας από τη Γκάμπια. Του έλειπε η οικογένειά του. Κοίταξε τη Βαγγελίτσα δίπλα του. Στην Ελλάδα τα είχε βρει όλα: φιλοξενία, δουλειά πάνω από όλα όμως, τη Βαγγελίτσα που τώρα, λίγους μήνες μετά το γάμο, κυοφορούσε το γιο του. Είχε σχεδιάσει να πάει για πρώτη φορά πίσω, στην Αφρική να δει τους δικούς του. Τώρα αυτό ήταν αδύνατο. Που θα άφηνε γυναίκα και παιδί; Άραγε, θα τους ξαναέβλεπε ποτέ; Κοίταξε έξω από το παράθυρο, τη θάλασσα.
